Welke souvenirs ik mee wil nemen naar Nederland? De kinderen van de Clarke school!

Eindelijk weer eens een blog!
Dat werd hoog tijd!

Vorige week was onze laatste week op de Clarke school.
We liepen toen nog steeds stage in de 2e klas. Wat heb ik veel angst en verdriet in deze klas gezien!
Het was echt verschrikkelijk..
De vorige blog heb ik geschreven nadat ik een vreselijk dag op stage had gehad. Ik heb al mijn emoties in die blog verwerkt om het zo een beetje een plekje te geven.

De juf van deze klas is zo ontzettend gemeen! Ze geeft de kinderen geen ‘tik' als ze iets fout doen, maar ze slaat ze letterlijk in elkaar..
Ze slaat de kinderen met een bordliniaal van een meter, een stuk houd, stokken..
Ook heeft ze geen goed woord voor de kinderen over. ‘Jullie stinken vieze apen, jullie zijn verschrikkelijk!, als je nog een keer zo doet strooi ik peper in je ogen, ik ransel je helemaal af!, ik sla je zo hard dat je morgen niet meer naar school kunt komen..'
Wanneer kinderen hun huiswerk niet afhadden wisten ze dat ze op het matje geroepen weren door de juf. Ze moesten hun handen vooruit houden en werden net zo vaak geslagen als het aantal fouten dat ze hadden gemaakt. Ook liep de juf langs en keek in hun schriften. Wanneer het huiswerk niet af was of niet goed gemaakt was, trok ze de kinderen aan hun oren, gaf ze een flinke duw tegen hun hoofd of sloeg ze beestachtig met de ‘zweep'.

Toen Laura, Jeff en ik op een dag in de klas zaten, kregen 2 kinderen ruzie om een potlood. De juf zag dit en ging helemaal door het lint! De 2 kinderen moesten voor in de klas komen en werden zo hard door de juf geslagen dat ze gillend en huilend wegrenden. De juf stond er lachend, vol leedvermaak, naar te kijken..
Een ander jongentje had een kind geslagen en moest naar de directrice. Als je daar heen moet, weet je dat je ontzettend veel pijn gedaan gaat worden. Het jongentje kwam hysterisch terug. Hij hield zijn rechter schouder steeds vast en kon zijn arm niet eens bewegen! De juf van de klas voelde aan de plek en zei lachend: ‘Oh, hahaha, moet je voelen! Het gloeit helemaal! Nou, dan is hij flink geslagen door mevrouw Ladi.' Ze vond het heerlijk dat het kind zo veel pijn had!

Toen dat gebeurde, trok ik het niet meer. Ik moest zo ontzettend hard huilen. Het werd me allemaal te veel!
Hoe kun je ooit ZO met kinderen omgaan?! Hoe haal je het in je hoofd om kinderen zo hard te slaan en zo veel pijn te doen?! En het ergste is.. Hoe kun je hier in vredesnaam van genieten?!
Omdat ik (en Laura ook), zo overstuur waren, zijn we naar het huis van Jennifer en Eddy gelopen en hebben daar met de ouders van Eddy gesproken. Het was fijn om getroost te worden en even alles in mijn hoofd op een rijtje te kunnen zetten.
Daarna zijn Laura en ik weer terug naar de Clarke gegaan want Jeff was er nog in z'n eentje.

Na deze dag was het enige doel dat ik nog voor ogen had: ik moet de kinderen beschermen en al mijn liefde geven!
Wanneer de juf een kind had geslagen, haalde ik het kind op en nam het op schoot. De juf werd dan ontzettend kwaad dat het kind aandacht kreeg en ging het kind helemaal uitschelden! Ik fluisterde dan in het oor van het kind; ‘Je bent mooi, ontzettend mooi! Je bent lief en doet heel goed je best! Luister niet naar de juffrouw, ze liegt! Zullen we de juffrouw ook eens heel hard zwepen?' Zo hoopte ik het kind te laten merken dat het zo veel waard is en dat het geen woord van de juf moest geloven.

Ik vond het een vreselijk idee om de kinderen straks, vanaf 1 december, hier achter te moeten laten in deze ‘hel'. Wat zal er ooit van ze terecht komen? Hoe erg zullen de kinderen nog geestelijk en lichamelijk mishandeld worden?
Wanneer ik hier over na dacht voelde ik me zo ontzettend machteloos! Ik heb er vaak nachten van wakker gelegen..
Gelukkig dachten Laura en Jeff er net zo over. Samen hebben we bedacht wat we voor deze kinderen kunnen doen;
We hebben besloten een brief naar het Surinaamse ministerie van onderwijs te sturen en daarin de situatie van de Clarke school aan hun voor te leggen. Ook is er in Nederland een organisatie; ‘Kids Rights'. Deze organisatie komt op voor de belangen van kinderen in alle landen van de wereld. De organisatie kan pas wat gaan doen wanneer je bewijs hebt.
En dat hebben we! Ik heb veel filmpjes gemaakt waarop te zien is hoe de juf de kinderen geestelijk mishandeld. Ook heb ik filmmateriaal waarop te zien is dat de juf de kinderen ontzettend hard en vaak slaat.
Ik hoop dat de organisatie hier iets mee kan en dat er misschien iets voor deze kinderen gedaan kan worden.
Ik weet het, de kans is klein. Maar ik wil me zelf niet kunnen verwijten dat ik niet alles er uit heb gehaald wat er in zat.

Het was heel raar om de kinderen aan het einde van vorige week ‘achter te laten'.
Ik wil niet te veel nadenken over wat er in de klassen met de kinderen zal gebeuren als wij er niet meer zijn.. Hebben deze kinderen een toekomst? Wie is nu weer het slachtoffer van de juf? Het enige dat ik kan doen is bidden, en dat blijf ik ook doen!

Deze week is het wisselweek. We bezoeken de scholen waar de andere studenten uit onze groep stage hebben gelopen. Het is erg leuk om te zien waar zij de afgelopen weken aan het werk zijn geweest!

Volgende week gaan we al naar het binnenland, ik heb er zin in!
Het schijnt er ontzettend mooi te zijn.. Ik ben benieuwd!

Tot snel allemaal!
Een bigi brasa van mij.

Een parel in Gods hand

Een parel in Gods hand

Je grote bruine ogen staren me angstig aan.
Liefde of geborgenheid, de woorden zijn zonder betekenis voor je.
Hoe zou je ook kunnen weten wat het inhoudt?
Om je heen worden kinderen geestelijk en lichamelijk kapot gemaakt.
Liefde? Veiligheid? Het enige woord waar jij de betekenis van weet is angst.
Angst, dat je je huiswerk niet goed hebt gemaakt,
Angst, dat je de som op het bord niet goed uitrekent,
Angst, dat je het verkeerde schrift hebt meegenomen,
Angst, dat je kleren niet schoon genoeg zijn,
Angst, dat de juf het deze keer op jou gemunt heeft...

Ik overspoel je met alle liefde die ik je maar kan geven.
Elke letter die je schrijft is de mooiste letter die ik ooit heb gezien!
Elke geschreven zin verdient een sticker!
Alle sommen die je maakt zijn goed!
Jij luistert het beste van alle kinderen!
Het slimste kind van de klas? Dat ben jij!

Ik weet het,
Je schrijft de letter k in spiegelbeeld,
De zinnen in je schrift zijn onleesbaar,
4+6 is geen 34,
Je bent niet stil tijdens mijn uitleg,
De lesstof van groep 4 is veel te moeilijk voor jou..

Maar toch, ik ben trots op jou!
Jouw mooie bruine ogen,
Je lieve lach,
Je doorzettingsvermogen,
Je zorgzaamheid..

Weet je, dat de Vader je kent,
Weet je, dat je van waarde bent,
Weet je, dat je een parel bent?
Een parel in Gods hand!

Jij bent bijzonder!
Je bent een parel in Gods hand!

Begin ik op de Surinaamse juffen te lijken?!

Hier weer een berichtje vanuit het tropische Suriname!

Ik bedacht me zo net in eens dat het vandaag Sint Maarten is! Hier wordt het niet gevierd en dus was ik het helemaal vergeten ;-)

De afgelopen week is rustig verlopen en er zijn niet heel veel nieuwe of bijzondere dingen gebeurd.

Vorige week hebben we een weekje meegedraaid met de studenten van het ACI. Dit was een leuke week met weer nieuwe ervaringen. Aan het einde van de week hebben we een presentatie gegeven aan de laatste jaars van het ACI. Ons onderwerp was; de 3 peilers behorende bij het Adaptief onderwijs: relatie, competentie en autonomie. Dit houdt in dat je een veilige sfeer in de klas moet creëren zodat kinderen optimaal kunnen opbloeien. De directrice van het ACI vond dat wel een heel moeilijk onderwerp, dus daarom moesten we het maar presenteren in een klas met 5e jaars studenten. Echt gek, wij hebben die stof in PABO1 al geleerd...
We hadden bedacht dat we de les zouden beginnen met een les schrijven. We zouden de studenten de letter ‘k' aan gaan leren en vervolgens echt super streng zijn. We waren van plan om alles wat ze deden af te kraken en ontzettend negatief te zijn.. Hierdoor wouden we de studenten laten ervaren hoe het voelt om in een negatieve sfeer te moeten werken, leren en ontwikkelen.
Ik en Leonie gingen voor de klas staan als de 2 juffen. Ik begon meteen met de les en zei dat de studenten hun schrift en pen direct op tafel moesten leggen. De studenten keken een beetje verontwaardigd, maar deden wel wat ik ze opdroeg. Vervolgens gaf ik ze de opdracht dat ze een hele bladzijde in hun schrift vol moesten gaan schrijven met de letter ‘k'. En zodra ik iemand zou horen praten, zou diegene meteen de klas uitgestuurd worden. De studenten keken me aan met grote ogen, maar toen ze zagen dat ik het meende, gingen ze aan de slag. Leonie en ik liepen ondertussen door de klas en keken hoe de studenten het deden. Ik ging bij een meisje staan en vroeg haar of ze nou serieus vond dat ze de letter ‘k' netjes in haar schrift had geschreven! Het meisje schrok zich naar en zei heel zacht dat ze vond van wel. Ik pakte haar schrift, hield hem omhoog en vroeg in de klas; ‘vinden jullie DIT netjes?!' De studenten wisten niet wat ze overkwam!! Ook ging ik een meisje heel hard ‘uitlachen'. Ze had namelijk een super groot schrift en ik had opdracht gegeven een bladzijde vol te schrijven. Het meisje werd ontzettend kwaad op me en stond op ontploffen! Ook Leonie bekte de studenten helemaal af. Op den duur waren een aantal studenten echt woedend! Toen hebben we de les stop gezet en gezegd dat dit geen echte les was. De studenten begonnen heel hard te lachen en naar elkaar te roepen: ‘Jij was echt super bang, ik zag het!' Haha. Echt heel leuk om te zien hoe ze op de situatie reageerden! Vervolgens hebben we met de besproken hoe ze de les ervaren hadden. Daarna hebben we een ‘goede' les besproken en het gekoppeld aan adaptief onderwijs. Het was een ontzettend leuke presentatie en de studenten zijn op scherp gezet. Een succes dus!

De afgelopen week zijn we weer naar de Clarke school geweest. We zitten nu in een 2e klas (groep 4). De juf van deze klas is helaas nog veel erger dan de juf van de vorige klas. Deze juf slaat de kinderen echt helemaal in elkaar... Het is verschrikkelijk!!
Ook zit er een jongentje in de klas dat een grote bult op zijn hoofd heeft. Hij heeft heel rare plekken over zijn hele lichaam en heeft bijna geen nagels.. De juf zegt dat het een tumor is, maar dat zijn ouders geen geld hebben om naar dokter te gaan... Echt te triest voor woorden. Wij gaan nu proberen of we iets voor het jongentje kunnen betekenen via Lob Makandra.

Het is echt zo moeilijk om zo veel leed en armoede om je heen te zien. Soms word je er ontzettend boos van! Ik wil zo graag kinderen mee nemen naar Nederland om ze daar een fijne toekomst te bieden. .
Het voelt zo oneerlijk verdeeld op deze wereld. Wij in Nederland leven in grote, grote rijkdom! De kinderen hier hebben soms niet eens ondergoed, krijgen geen eten, hebben geen ouders...
Ik bid God vaak om kracht om met al deze omstandigheden om te kunnen gaan, maar het blijft ontzettend veel pijn doen om deze kinderen te zien..
Ik hoop dat jullie ook bidden voor de kinderen hier.

Ook ben ik de afgelopen week 2 keer met Leonie naar de dokter geweest. We dachten namelijk dat zij de apenpokken ook had! Gelukkig was het niet zo en zijn de plekken al weer verdwenen.

Vandaag zijn we op trip geweest. We zijn vanochtend om kwart over 7 vertrokken richting Paramaribo. Daar stond een touring busje op ons te wachten. Dit busje zou ons naar onze bestemming brengen. We zijn eerst naar een Maron dorp geweest. Hier moet je met een bootje heen reizen. Het dorpje was heel bijzonder. De mensen leven aan de waterkant. Ze doen de was in de rivier, ze maken hun eten schoon in de rivier, ze wassen hun kleren in de rivier, ze baden in de rivier.. Heel bijzonder!
Ook de huisjes waar deze mensen in wonen zijn super klein!
Daarna zijn we verder gereden naar het stuwmeer. Hier in staat een stuwdam van 2 kilometer lang! Het uitzicht wat we daar hadden over het Brokopondomeer was geweldig!
Nadat we hier wat foto's hadden gemaakt zijn we verder gereden naar onze eindbestemming. We kwamen uit bij een mooi meer waar we heerlijk konden zwemmen! Een nadeel, er zwommen piranha's!! Gelukkig komen ze niet bij je zolang je geen grote wonden hebt, dus we hebben nergens last van gehad.

En nu zijn we weer thuis en gaan zo lekker eten.
De tijd gaat nu super snel!
Volgende week loop ik nog een week stage op de Clarke school, daarna gaan we nog een week een andere school bekijken, en de week daarna is de laatste week al weer... Dan gaan we nog 3 dagen naar het binnenland en bij terugkomst kunnen we beginnen met het pakken van onze koffers.
Daarom ga ik hier nu nog flink genieten van alles om me heen!

Lieve groetjes en een bigi brasa!
Jits

Al over de helft.. De tijd vliegt!

Odi pipel!

Het is weer hoogtijd voor een blog-update!

De afgelopen tijd heb ik weer van alles meegemaakt.
Zo zijn we vorige week vrijdag met de gemeente van Lob Makandra naar Overbridge geweest. Dit is een mooi natuurgebied met water, waar je lekker kunt zwemmen. (een soort recreatie strand zeg maar).
Ook tijdens zo'n dagje weg merk je weer hoe anders de Surinaamse cultuur is! We hadden om half 8 's ochtends bij de kerk afgesproken, en zouden om 8 uur vertrekken. Wij als brave Nederlanders stonden keurig om vijf voor half 8 bij de kerk. Maar er was bijna nog niemand te bekennen! Uiteindelijk zijn we 3 kwartier later weggegaan dan gepland.. Heel typisch!
Toen we het terrein afgereden waren zou de reis naar Overbridge dan gaan beginnen! Tenminste, dat dachten we... Want de bus ging na 100 meter van de weg af en stopte voor een chinees! De mensen moesten namelijk nog boodschappen gaan doen om mee te nemen naar Overbridge! Dus iedereen stapte uit en ging op z'n dooie gemak boodschappen doen! Ik stond echt vol verbazing te kijken! Wij Nederlanders zouden alles een paar dagen van te voren in slaan en in grote tassen en koelboxen meenemen. Hier gaat het dus net iets anders.. ;-)
Het dagje Overbridge zelf was heerlijk!We hadden super mooi weer en hebben lekker gezwommen, gevolleybald, gezond, rijst met kip gegeten (zoals altijd..) en ontspannen!

Na het weekend begon voor ons weer een nieuw ‘avontuur'. Het ACI (Albert Cameron Instituut) Dit is de Surinaamse PABO. Toen we er maandag ochtend aankwamen heb ik mijn ogen uitgekeken! De school bestaat uit een aantal losse, betonnen gebouwtjes. Ik denk dat er een stuk of 25 lokalen zijn waar elke leerkracht zijn of haar eigen vak geeft. We hebben maandag alleen even een rondleiding gehad en hebben toen nog geen lessen gevolgd. Dit zouden we later in de week gaan doen.

Dinsdag was een grote dag! De president, Bouterse, zou op Lob Makandra komen! Omdat hij had gehoord over het werk dat Lob Makandra en de bijbehorende stichtingen doen, wou hij graag langs komen. Dankzij hem zouden er eindelijk, waterleidingen aangelegd worden waardoor we niet meer afhankelijk zouden zijn van regenwater. Een heel mooie dag dus!
We hebben dinsdag allemaal vrij gevraagd van stage omdat we natuurlijk ontzettend graag met de president op de foto wouden! Haha!
Toen we, opgedoft en in nette kleding, om 10 uur in het buurthuis verschenen, zagen we geen president. Zoals we allemaal al wel een beetje verwacht hadden ‘kon hij niet komen'.. Een domper op een dag waar we allemaal naar uit hadden gekeken!
Maar een hoogtepunt. De waterleidingen worden op dit moment aangelegd!

Ook woensdag was een leuke dag! We waren door het ACI uitgenodigd om een kampdagje met de 2e jaars mee te maken. Ze waren op kamp in de buurt van de Cola kreek, en wij mochten een dagje met ze mee draaien!
Toen we 's ochtends op het ACI aankwamen met ons busje, kregen we meteen op onze kop van een leerkracht. We waren namelijk een half uur te laat aanwezig dan dat we hadden afgesproken! We hebben netjes onze excuses aangeboden om daarna nog zo lang te wachten, dat we een uur later vertrokken dan afgesproken. (We hadden dus nog veel later kunnen komen ;-))
Toen we op de plek van bestemming waren gekomen, kregen de studenten eerst een enorm lang durende toespraak. Alle regels werden uitgelegd, er werd een demonstratie gegeven van hoe je een veldbed in elkaar zet, er werd gevraagd naar wie er zwangerschappen (er zijn heel veel meisjes zwanger op het ACI), en uiteindelijk werden wij naar voren geroepen. We moesten op het podium gaan staan en werden onder luid applaus voorgesteld. Er werden van alle kanten foto's van ons gemaakt. Nou, daar sta je dan... Het voelde heel raar om zo boven de studenten verheven te worden. Niet fijn.
Na de toespraak kregen we wat lekkers en gingen we workshops volgen. Ik heb een workshop ‘shamballa armbanden maken' gevolgd. Dit was ontzettend leuk!
Na de workshop hebben we gegeten. Een keer raden wat...
Inderdaad, kip met rijst. Ik begin er nu wel zat van te worden hoor.
Toen we het eten op hadden zijn we naar huis gegaan omdat we de volgende dag weer vroeg op moesten om lessen te volgen op het ACI.

Vandaag hebben we lessen gevolgd op het ACI. En wat een niveau zeg! De studenten kunnen niet eens normaal Nederlands lezen en kunnen geen grammaticaal correcte zinnen formuleren.. Echt heel triest.
Jeffrey en ik zouden een les Pedagogiek volgen. Maar toen we in het lokaal kwamen zaten er alleen maar studenten, een geen docent. Toen ik doorhad dat de studenten een stencil pakket door moesten nemen, ben ik maar voor de klas gaan staan en ben ik les gaan geven. Na een poosje kwam de leerkracht de klas binnenlopen en ben ik maar snel weer gaan zitten haha.
Alles wat de studenten hier in het 3e jaar leren, hebben wij in het 1e jaar al geleerd. Je merkt echt ontzettend veel verschil met de Nederlandse PABO!
Op het ACI wordt het ‘JE MOET LUISTEREN' er ook echt ingestampt. Wat ook heel typisch is, is het afmaken van woorden. De leerkracht zegt dan bijvoorbeeld: ‘het kind leest van achter naar...?' En dan zeggen de studenten: ‘voren'. Of de leerkracht zegt: ‘dit is een voor...' En de studenten: ‘zetsel'. Dit wordt er op het ACI al in gestampt en zie je ook op de basisscholen terug komen.

Het is hier nu half 9 's avonds en ik ben ontzettend moe. Waarschijnlijk omdat het weer een week is geweest waarin ik veel indrukken heb opgedaan en weinig ritme had. Vannacht maar lekker slapen en dan gaan we er morgen weer vol goede moed tegen aan!

Oh ja, mijn apenpokken zijn NOG niet over!
Ik ben inmiddels begonnen aan mijn tweede antibiotica kuur.. Ik hoop dat het helpt.

Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien en te spreken!
Tot over 4 weekjes!

Mi o si!
Liefs, Jits

Vakdocent gymnastiek leert de leerlingen de dagen van de week... Ik blijf me hier verbazen!

Hier weer een kijkje in mijn Surinaamse leventje.

Zaterdag zijn we wezen vliegen met Jonathan, een jongen die we kennen van Lob Makandra. Hij doet een opleiding tot piloot en moet dus vlieguren maken.
We gingen in 2 auto's heen. Ik zat samen met een paar anderen bij Jonathan en zijn vriendin in de auto. Marleen reed in het kleine autootje achter ons aan. Toen we al een behoorlijk eind op weg waren zagen we Marleen niet meer achter ons rijden! We zijn langs de weg gaan staan en wachtten tot ze voorbij zouden komen. Toen we al 10 minuten stonden te wachten en we nog geen klein autootje aan zagen komen besloten we ze te bellen. En, zoals dat altijd gaat, wanneer je iemand mobiel wilt bellen is diegene nooit te bereiken! Dit was ook nu het geval..
Omdat we ons toch een beetje zorgen begonnen te maken zijn we omgekeerd in de hoop dat we de anderen tegen zouden komen. Jonathan vroeg of ze nog wel genoeg benzine hadden. Wij hadden geen idee... We hadden de dag er voor de auto wel gebruikt..
Nadat we een heel stuk gereden hadden zagen we plotseling het kleine autootje in de berm staan! Gelukkig, geen ongeluk, maar de benzine op! Dachten we... Toen we uitstapten vroegen we wat er gebeurd was. En ze bleken wel een ‘ongeluk' gehad te hebben! Toen Marleen rustig aan het remmen was, kwam er een auto met zo'n snelheid achter haar aan, dat hij niet meer op tijd kon stoppen en dus op de achterkant van hun auto knalde! Gelukkig is er niemand gewond geraakt. De inzittenden hadden wat last van hun nek en van de schrik natuurlijk. De man die het autootje had aangereden zei meteen; ‘geen politie hè?' Hij wist heel goed dat hij de schuldige was en hoopte ons om te kunnen praten. Natuurlijk hebben we de politie wel ingeschakeld. Alles is goed afgehandeld en de schade wordt vergoed.
Het vliegen was best eng! We zaten in een klein vliegtuigje en vlogen boven Paramaribo. Het uitzicht was geweldig! Maar omdat we midden op de dag vlogen, en er dus veel warme luchtstromen waren, hadden we enorm last van turbulentie! Na de vlucht was ik daarom ook behoorlijk misselijk. Maar het was het waard!

Zondag was het feest in de kerk. Pastor Sila was jarig. Ze werd 65 jaar! Elke 5 jaar wordt in Suriname groots gevierd, en zo ook deze 65e verjaardag.
Er werd veel gezongen en gedanst. Ook werd er een drama stuk uitgevoerd en zongen Eddy en zijn vader (die hier op bezoek is), een geweldig mooi lied!
Het gekke is dat ik altijd emotioneel word tijdens de diensten. Het vol overgave zingen is heel bijzonder om mee te maken.
Na de dienst ging het feest meteen door. Er werd achter de kerk een terras geopend waar na de diensten ‘gechilled' kon worden. Toen pastor Sila het terras officieel geopend had, kregen we heerlijke bami met kip! En als toetje slagroomgebak dat we lekker met onze handen op moesten eten. Hierbij gebruiken ze hier geen bestek.

En toen was het weekend al weer voorbij. We hebben zondagavond de verjaardagen van Maureen en Marlinda al vast gevierd omdat zij, samen met Marleen, maandag naar het binnenland zouden gaan voor de komende 4 weken.

De afgelopen dagen waren weer heftig op de Clarke school.
Maandag gingen we weer vol goede moed een nieuwe week tegemoet.
De juf had gezegd dat ze te veel achter liep met haar lesstof omdat wij onze lessenserie hadden gegeven. Daarom wou zij maandag les gaan geven. We hebben hier een gesprek met haar over gehad en ook aangegeven dat we het niet leuk vonden dat ze die zaken achteraf pas aangaf.
Op zich vond ik het niet eens erg om maandag geen les te geven. We hadden de afgelopen weken al zo vaak lesgegeven dat ik ook wel eens een rustig dagje zou willen hebben. De juf gaf ook nog aan dat we 's ochtends na het Bijbelverhaal niet meer dan 2 liederen met de kinderen mochten zingen. Haar collega's die in de lokalen naast ons zitten hadden aangegeven dat hun klas niet luisterde en mee ging zingen wanneer wij met de kinderen aan het zingen waren. Dit vind ik echt heel erg jammer. Waarom gaan die andere juffen dan niet gewoon ook zingen? Kinderen genieten er echt van!
Uiteindelijk heeft de juf de hele dag bijna geen les gegeven. Ze heeft de kinderen alleen een opzegversje aangeleerd. Vanaf 11 uur tot het einde van de dag hebben de kinderen alleen maar wat liggen slapen en zo. Ik zat me echt op te vreten! Aan de ene kant wou ik heel graag les gaan geven en leuke dingen met de kinderen gaan doen. Maar aan de andere kant wist ik dat ik de juf dan haar zin zou geven. Want ze verwacht eigenlijk dat wij les gaan geven als haar les voorbij is. (lees: als ze geen zin meer heeft.) Ik ben te koppig om dan toe te geven en dus ben ik blijven zitten en heb ik ook geen les gegeven.
Aan het eind van de dag ben ik naar de juf toe gegaan en heb haar gevraagd hoe we samen kunnen gaan werken. We hebben toen afgesproken dat wij dinsdag van 8 tot 10 les zouden geven. En zij dan van 11 tot half 1. We zouden een Bijbelverhaal vertellen , liederen zingen en een rekenles geven.
Toen we dinsdag op school kwamen zouden we beginnen met het Bijbelverhaal. Maar na het bidden begon de juf met een schrijfles. De kinderen moesten de letter ‘e' en ‘ee' schrijven. Ze deelde de schriften uit en de kinderen konden de letters ongeveer honderd keer na gaan schrijven. De juf ging achter haar bureau zitten en speelde voor de verandering weer eens een uur lang met haar blackberry. Wij hebben de kinderen maar wat geholpen. Veel kinderen kunnen echt niet schrijven en kladderen hun schrift maar wat vol met figuurtjes. De juf wordt dan weer boos en geeft ze er van langs met de liniaal. Na de pauze hadden de kinderen gymnastiek. We waren heel benieuwd want hadden nog nooit een gym les meegemaakt. De juf had verteld dat de kinderen voor gymnastiek een vakleerkracht hebben. Wij hadden dus hoge verwachtingen.
Toen we met de kinderen op het grasveld stonden, ging de gym juf met ze in een kring zitten. Het begon goed! En wat er toen gebeurde is te gek voor woorden... Ze ging de kinderen de dagen van de week aanleren! Nadat de kinderen het nog 20 minuten eindelijk wisten, ging de juf verder. ‘We gaan het hebben over jullie uniform voor gym! Jullie moeten een groen broekje en een groen shirt aan hebben! Ik wil jullie oksels niet zien, dat is vies!' Ze pakte een meisje op en zette haar in de kring. ‘Kijk, dit meisje is dom, want zij heeft een hemd aan, ik zie haar oksels en dat mag niet!' Vervolgens pakte ze een ander kind en zette het in de kring. ‘Deze jongen heeft een wit shirt, maar dat kan niet school worden in het vieze water was jullie mama's in wassen! Het shirt wordt donker en vies!' En zo ging ze maar door.. Het was echt zo apart. Dit was dus een gymles van een vakleerkracht. Onze juf zat er in het begin nog bij omdat het moest van de vakleerkracht. Maar na een paar minuten zei ze. ‘Ik krijg slaap van de wind.' En toen ging ze weg..
Uiteindelijk hebben de kids nog 10 minuutjes ‘tik tik wie ben ik' gedaan. Daarna kregen ze een bal en konden daar wat mee gaan spelen. En dat was de gymles.
Na gym moesten de kinderen van 11 uur tot half 1 tekenen. En dat was de dag.
Na schooltijd ben ik naar de juf toe gegaan en heb haar er op aangesproken dat ze zich niet aan de afspraak had gehouden die we maandag gemaakt hadden. Ze praatte er een beetje om heen en zei dat ze het vergeten was. Toen ik haar vertelde dat ik daar wel van baalde omdat wij allemaal lessen hadden voorbereid, lachte ze een beetje en zei verder niets. Communicatie met haar is echt niet mogelijk. Daarom hebben we besloten na deze week naar een andere klas te gaan. Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen!

Nou, weer een heel verhaal, haha!

Ik hoop dat met jullie ook alles goed is!
Tot over 39 nachtjes ;-)

Boer harms, koeien en doktoren

Hallo lieve lezers,

Maandag zijn Jeff, Lau en ik dan begonnen met onze lessenserie over Nederland. We zagen er stiekem wel een beetje tegenop maar gingen er voor!

Toen we maandag op stage kwamen, gingen we ons thema; ‘de boerderij' introduceren. Jeff ging verkleed als boer, in overall met kruiwagen. De kinderen vonden het geweldig! De rest van de dag ging ook erg goed. De kinderen vonden het thema leuk en waren geboeid! Ze deden (voor hun doen) ontzettend goed mee. Dit was toch weer een bemoediging voor ons 3en!
Zo gingen we ook dinsdag weer vol goede moed naar stage. Deze dag verliep helaas iets anders dan maandag... De kinderen hadden blijkbaar nergens zin in en luisterden voor geen meter! Toen de juf ondertussen ook nog eens boodschappen ging doen, en dus weg was, waren de kinderen helemaal niet meer te houden! Ze lagen te vechten in de klas, deden tikkertje, klommen over tafels heen, schreeuwden en gilden keihard... Het was verschrikkelijk! Wij hebben alles geprobeerd om ze stil te krijgen. Een stilte teken geven, ‘stil!' roepen, de kinderen een voor een op hun stoel zetten en aanspreken, de kinderen negeren, de kinderen complimenteren die wel stil waren, uiteindelijk totaal gefrustreerd met een liniaal op tafel slaan.. Het hielp allemaal niks! Van de lessen kwam ook niks terecht. Daarom zijn we op den duur, ten einde raad, maar met ze naar de speeltuin gegaan.
Deze dag was dus een domper. Heel erg jammer.

En vandaag heb ik samen met Leonie ook weer een heel avontuur beleefd!
Ik kreeg een week geleden een rare open plek op mijn kin waar heel veel etter uit kwam. Ik heb de wond goed schoongehouden en dacht dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Maar elke ochtend als ik wakker werd, was de wond groter geworden dan de dag daarvoor! Toen ik gister een zelfde wond naast mijn oor ontdekte, besloot ik vandaag naar de dokter te gaan.
Thersa, een meisje dat hier op Lob Makandra woont, heeft Leonie en mij vanochtend om 9 uur naar de dokter gebracht. Toen ik bij de balie kwam om me aan te melden, zag de receptioniste de pleister op mijn kin en vroeg, ‘waarvoor komt u hier? Heb u last van een puistje?' Haha, wat dom zeg, net of zou ik daar voor naar de dokter gaan:P Vervolgens moesten we een nummertje trekken en wachten tot we aan de beurt waren. Om kwart over 10 was ik aan de beurt. Ik kwam de spreekkamer binnen waar nog 2 andere patiënten waren. Het is heel normaal dat er meerdere mensen in dezelfde kamer behandeld worden. De dokter haalde mijn pleister er af en keek eens goed naar mijn 2 wonden. Hij begon ontzettend hard te lachen. Ik had geen idee wat er grappig was en keek hem vragend aan. Hij vertelde me dat ik de Apenpokken heb! Dit schijnt hier een kinderziekte te zijn die alleen peuters en kleuters krijgen en dus vond hij het grappig dat een volwassene het nu ook had :p. Ik stond hem perplex aan te kijken en vroeg; ‘De apenpokken?! Wat is dat nou weer?' Hij legde me uit dat het komt omdat ik op een school werk met kinderen uit een krottenwijk. Deze kinderen hebben veel snij wondjes. Wanneer een kind je een hand geeft en in die hand heeft hij/zij een snijwond, dan komt daar een bepaalde bacterie uit. Deze bacterie wordt dan overgedragen op de ander. (in dit geval op mij). Deze bacterie ‘vreet' in je huid en veroorzaakt dus steeds groter wordende wonden waar veel etter uit komt.
Ik was blij om te horen wat ik had! Vervolgens kreeg ik een verwijsbrief naar de apotheek om daar een antibiotica kuur en zalf weg te halen. Dit was ook weer een heel avontuur op zich. Leonie en ik moesten in een lange rij staan totdat we het briefje van de medicijnen konden overhandigen. De receptioniste zei dat we een half uur moesten wachten en dan mijn medicatie op konden halen. Leonie en ik gingen lekker op een stoel zitten en ons boek lezen. Op den duur was het half uur al voorbij en we hadden de medicijnen nog niet gekregen. Na een uur wachten begrepen we niet waarom we de medicatie nog niet hadden. Toen riep de receptioniste ons en vroeg of wij ‘het' briefje al hadden ingeleverd. Wat bleek nou, we hadden na een half uur een briefje in moeten leveren, zodat we de medicatie zouden krijgen. Haha, we zijn heus niet blond.. ;-)
Toen we eindelijk klaar waren, moesten we nog anderhalf uur op de bus wachten in de brandende zon.
Nu zijn we eindelijk weer thuis en kunnen we even bijkomen van deze dag ;-)

Gelukkig heb ik nu een kuur. Over 5 dagen moet alles weer goed met me zijn. Ik ben benieuwd!

Veel liefs,
Jits

Frustratie versus Doorzettingsvermogen

De afgelopen week hebben we weer veel tegenwerking gehad waardoor het lastig is om gemotiveerd te blijven voor de stage.

Nadat Jeff, Laura en ik afgelopen vrijdag allemaal kaarten met plaatjes, letters en woorden hadden gemaakt, gingen we maandag vol goede moed naar stage. We zouden die maandag het woordje ‘ik' aan gaan leren. Toen we de juf uit legden wat de bedoeling van onze les was, kapte ze dit meteen af! Volgens haar was de manier waarop wij de kinderen letters en woorden gingen leren helemaal niet handig. De kinderen zouden hier door in de war raken. Daardoor mochten we onze les niet geven en hadden we dus al het werk voor niks gedaan.. Ik baalde als een stekker en had er meteen geen zin meer in. Het is gewoon nooit goed! Of je komt in de klas om een lesdag bij te wonen en je moet vervolgens zelf de hele dag (onvoorbereid) lesgeven, of je bereidt je super goed voor en mag je lessen vervolgens niet geven. Dit is heel frustrerend.
Omdat de directrice dacht dat de lessenserie die we hadden ontworpen een opdracht van school was, mochten we de eerste les aan groep 4 geven. De directrice woonde deze les bij. De kinderen deden (redelijk) goed mee en de directrice was tevreden. Later heeft ze ons verteld dat de kinderen de gebaren, die we bij de letters aangeleerd hadden, nog steeds gebruiken! Dat is dan wel weer leuk om te horen. Blijkbaar hebben de kinderen toch iets van de les opgestoken.
Wat heel opvallend was in groep 4, was het leeftijdsverschil tussen de kinderen. Er zaten kinderen van 7 jaar, maar ook 2 meiden van 11 jaar! Hier blijven kinderen heel vaak zitten omdat ze bijvoorbeeld geen Nederlands spreken en dus de lessen niet begrijpen. Echt heel jammer..

De rest van de week moesten Laura en ik weer les geven. We zijn begonnen met een klein doel. We willen de kinderen structuur aanbieden, door elke dag te beginnen met een gebed, een Bijbelverhaal en het zingen van liederen. Je merkt aan de kinderen dat ze enthousiast mee doen. (Het eerste uur dan. Daarna is de concentratie volledig weg).

Komende week gaan we beginnen met onze lessenserie over Nederland! Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen! We hebben vandaag de lessen voorbereid en kunnen maandag van start gaan. Ik heb maar niet al te hoge verwachtingen, dan kan het tenminste niet tegenvallen..

Oh ja, er is hier trouwens ook een mega tropische regenbui geweest afgelopen week! Het regende echt heeeel hard! Het hele terrein stond behoorlijk onder water. Ook was de bliksem ergens ingeslagen en zaten we allemaal zonder stroom en zonder internet. Haha, het was weer een hele belevenis!

Vanmiddag ga ik met een paar anderen naar Kinderclub. Dit duurt 2 uren en is een soort middagprogramma voor kinderen. Er wordt een Bijbelverhaal vertelt, liederen gezongen, spelletjes gedaan, Bijbelteksten aangeleerd (ja Hidde, een memo moeten ze niet alleen in Nederland leren!), toneelstukjes gedaan etc. We gaan de eerste keer even kijken en de volgende keren gaan wij de kinderclub organiseren, heel leuk! Het thema van de komende weken is; gelijkenissen. Ik ben benieuwd wat de kinderen er van gaan vinden.
Vanavond ga ik weer spelletjes doen met de kinderen van ‘in de ruimte'. Dit is ook altijd gezellig!

Morgen gaan we waarschijnlijk naar de Cola kreek!

Ik wil jullie voor de 38594839843e keer bedanken voor alle leuke en lieve reacties!!

Liefs, Jitske

Eerste week Clarke school gehad

Hoi lieve allemaal!

We zijn hier alweer 2 weken. Wat vliegt de tijd!
De afgelopen week heb ik weer veel meegemaakt. Laura, Jeff en ik hebben dinsdag dus onze eerste dag op de Clarke school gehad. We hebben toen in groep 2 stage gelopen. Dit vond ik echt verschrikkelijk en wist niet of ik dit wel 6 weken vol zou kunnen houden.
Daarom hadden we woensdag besloten eens in een andere klas te gaan kijken. Zo kwamen Laura en ik in de eerste klas (groep 3) terecht. Jeff ging in z'n eentje in een andere eerste klas kijken.
Toen Laura en ik binnen kwamen stelden we ons voor aan de juf. Ze ging vervolgens aan haar bureau zitten en zei ‘weten jullie een les of zo? Dan geven jullie het maar'. Ze pakte haar mobiel en ging smsjes typen. Daar stonden Laura en ik. We hadden helemaal niks voorbereid en waren eigenlijk gekomen om een lesdag van die juf bij te wonen. Blijkbaar had de juf ook niks voorbereid en moesten Laura en ik les gaan geven. We hebben de hele dag geïmproviseerd. We hebben drama gedaan, hoofd schouders knie en teen, we hebben gezongen, buiten gespeeld, getekend en nog veel meer. Op den duur waren we echt op van de ideeën en we vroegen aan de juf of zij nog een les had die ze zou gaan geven. Haar antwoord was; ‘nee, laat de kinderen maar vertellen over de vakantie of zo'. Dit hebben we vol goede moed geprobeerd maar de kinderen praten zo ontzettend zacht dat je ze bijna niet kunt horen. Ook zijn de zinnen die ze zeggen grammaticaal niet kloppend en onsamenhangend. Dit was dus geen succes. Een voordeel aan de klas was, de juf slaat niet! Ze schreeuwt wel naar de kinderen, maar er komt gelukkig geen liniaal tevoorschijn. Dit vind ik heel fijn!
De donderdag moesten Laura en ik weer de hele dag lesgeven. Er zijn geen methodes op de school aanwezig, want die komen pas over een maand. Daarom vinden de leerkrachten dat ze geen les kunnen geven.
We hebben ‘bussommen' met de kinderen gedaan. We zetten steeds een aantal kinderen met hun stoel achter elkaar in een lange rij (net als in een bus). Vervolgens gingen we ‘rijden'. Als we dan een denkbeeldige bushalte tegenkwamen lieten we een aantal kinderen uitstappen, de rest van de kinderen moest tellen hoeveel kinderen er eerst waren en hoeveel er nu nog over waren gebleven. De kinderen vonden dit heel erg leuk! Dit gaan we de komende week dus zeker weer doen! Verder hebben we de kinderen een vouwwerkje laten maken, laten schrijven, liederen met ze gezongen etc. etc. Ik merk wel dat de kinderen je heel erg uitdagen. Ze luisteren echt niet naar je als ze weten dat jij ze toch niet gaat slaan. Dit is erg lastig. Wat ik wel merk, is dat de kinderen beter gaan luisteren als je ze helemaal volpropt met complimentjes, ‘goedzo's' en brede glimlachen! Dit is dus een doel dat ik voor ogen houd.
Vrijdag zijn Laura, Jeff en ik druk bezig geweest met het maken van woord- en letterkaarten. We gaan de kinderen leren lezen aan de hand van onze, zelfgemaakte, ‘ik, maan, roos, vis...' kaarten. Ik ben benieuwd hoe dat gaat!

Vandaag zijn we naar de kerk geweest. Het was weer groot feest! We hadden viering van het Heilig Avondmaal. Deze viering gaat heel anders dan bij ons in de kerk. Maar ik vond het wel heel mooi!
We hebben, zoals altijd, veel liederen gezongen en een overdenking gehad. Toen het avondmaalsformulier was voorgelezen mocht iedereen die deel aan het avondmaal wilde nemen naar voren komen. Voor in de kerk stond een hele rij met pastorale medewerkers klaar. Ik ging in een lange rij staan, totdat ik aan de beurt was. Zuster Gloria en nog een zuster, waarvan ik de naam niet weet, wenkten me dat ik bij hen mocht komen. Ik kreeg een stukje matse en vervolgens legden de twee vrouwen mij de handen op. Samen gingen ze voor me bidden en me zegenen. Heel bijzonder!! Toen het gebed afgelopen was mocht ik weer op mijn plaats gaan zitten en moest ik wachten tot alle mensen gezegend waren. Toen iedereen weer zat, aten we allemaal tegelijkertijd onze matse op. Daarna werd de dankzegging over de wijn uitgesproken. Bij ons in de kerk gaat er een grote beker met wijn door de rijen en neemt iedereen daar een slokje uit. Hier kregen we allemaal een soort ‘shotje'. Iedereen kreeg een heel klein glaasje met wijn en dat dronken we ook tegelijkertijd op. Het was heel bijzonder om mee te maken!

Nu doe ik lekker niks en vanavond gaan we met 26 mensen eten bij de moeder van Jennifer (onze contactpersoon). Het wordt vast erg gezellig!

Ik ben benieuwd hoe het met jullie allemaal is en hoop ook van jullie te horen!

Veel liefs en groetjes!
Jits