Hier weer een verhaal van mij. Ik beleef hier zo veel (leuke) dingen dat ik elke dag wel een blog wil schrijven! Ik ben benieuwd of ik dat ook zo lang volhoud.. ;-)

Gister was het donderdag. We zouden 's middags naar Paramaribo gaan om ansichtkaarten en souvenirs. 's Avonds zouden we lekker met z'n allen gaan eten en daarna naar ‘Havanna Lounch' toe gaan. Dit is een club waar de mensen salsa dansen. We hadden gehoord dat het ontzettend leuk was en dat er ook veel Nederlandse stagiaires zouden zijn. Dit was dus al een leuk vooruit zicht.
Maar Laura en ik hadden zin om 's ochtends ook iets te gaan doen. Daarom zijn we wat op het terrein gaan lopen en kwamen zo bij ‘de ruimte'. Het centrum voor gehandicapten hier op Lob Makandra. Er zat een groep mensen buiten en we liepen naar ze toe. Nadat we ons aan de groep hadden voorgesteld raakten we met ze aan de praat. Ze vertelden ons waar ze vandaan kwamen, waar hun ouders woonden, wat hun hobby's zijn, welke films ze kijken... Het was ontzettend leuk! Tegelijkertijd was het ook raar en verdrietig. Er zijn daar gewoon kinderen die door hun ouders achtergelaten zijn. De ouders wilden terug naar het binnenland en hun kinderen werden ergens achter gelaten. Het breekt mijn hart als Tharan, een 12 jarig jongentje dat daar woont, vertelt dat ook hij is achtergelaten. Zijn moeder woont in Amerika en hij heeft geen idee hoeveel broers of zussen hij heeft.. Opnieuw wordt mij duidelijk dat de mensen hier echt in een heel andere wereld leven dan wij in Nederland. Opnieuw besef ik dat wij blij en dankbaar moeten zijn met onze familie! Want hier kennen veel kinderen hun ouders/broers/zussen niet eens...
We hebben lang met deze groep gesproken en hebben afgesproken om een keer een filmpje met ze te gaan kijken en zaterdag avond lekker spelletjes te doen. Ik heb een deal met Tharan gesloten dat ik hem in ga maken met Rummicub! Haha.

Nadat we 's middags ons eten op hadden zouden we met de bus naar Paramaribo gaan. We hadden al meerdere mensen gevraagd hoe laat de bus naar de stad gaat, maar ze zeggen dat we gewoon langs de weg moeten gaan staan en hopen dat het niet te lang duurt voordat er een bus komt. Ze hebben hier geen bushaltes en ook geen bustijden. Het kan zijn dat je uren op je bus moet wachten.
Zo zijn wij met goede moed naar de weg gelopen en hebben een plekje in de schaduw gezocht. We waren er van uit gegaan dat we minstens een uur moesten wachten, maar wonder boven wonder kwam de bus al binnen 2 minuten! Bij een bus moet je niet denken aan onze grote, Nederlandse bussen. De bussen hier zijn veeeel stoerder! ;-) Het zijn kleine busjes waar ongeveer 20 mensen in kunnen. Er zit geen deur in de bus, maar gewoon een gat. Dat is makkelijk en ook nog lekker luchtig. Alle bussen hebben dezelfde vorm maar zijn anders ‘gepimpt'. De ene bus heeft van binnen helemaal een zebra bekleding en is helemaal roze van buiten, de andere is groen met allemaal stickers en is grijs van binnen. Geen enkele bus is het zelfde! Vroeger, deden de chauffeurs altijd ‘wedstrijdjes'. Het ging er dan om, wie de stoerste bus had. Het ging dan niet alleen om hoe de bus er uit zag, maar natuurlijk ook wat voor geluid er in de bus zat. Ze begonnen met kleine boxjes, die langzaam groter werden, tot mega subwoofers! De muziek in de bus was toen natuurlijk veel te luid en mensen kregen er zelfs gehoorbeschadigingen van! Daarom is dat toen afgeschaft en klinkt er nu nog een rustig muziekje in de bus. De busreis was een hele ervaring!

's Middags hebben we lekker gewinkeld. We waren met de helft van de groep naar Paramaribo gegaan en de andere helft zou 's avonds komen, zodat we samen ergens konden gaan eten. We hadden bij het onafhankelijkheidsplein afgesproken en dus moesten we daar na het shoppen, en de McFlurry, naar toe lopen. De buurten waar we doorheen liepen, waren niet de meest rijke buurten. Er liepen jongentjes van een jaar of 8 met kratten bier rond, je kreeg van iedereen joints aangeboden, er lagen overal zwervers te slapen op de stoep en het stonk enorm!
Er ligt ook overal afval op straat, en dan ook heel veel! De Surinamers zeggen dat dat komt door alle toeristen. Ik vraag het me af...

Toen uiteindelijk de andere groep er ook was hebben David en Kenneth (een man en een jongen die ook op Lob Makandra wonen, en ons overal naartoe willen brengen) ons naar een Javaans restaurantje. Hier hebben we heerlijk gegeten! Ik had een soort soep met taugé, kip en heel veel groenten, een gebakken banaan en een grote cola voor nog geen 5,-! Het is hier dus heel goedkoop.

Na het eten gingen we dan eindelijk naar Havanne Lounch! We waren ontzettend benieuwd! Toen we aankwamen zag het er direct heel mooi en luxe uit! We gingen met z'n allen naar binnen en kwamen boven in het gebouw in een heel mooie ruimte met een groot balken met tafels en stoelen en een binnen ruimte. Hier was een bar, een dansvloer, een DJ.. Net Nederland zeg maar ;-) We waren als een van de eersten en durfden niet echt voet op de dansvloer te zetten. Daarom bestelden we eerst maar wat te drinken. Toen we lekker aan het drinken waren liepen er een man en een vrouw de dansvloer op. We waren benieuwd hoe ze zouden gaan dansen. En in een keer gingen ze daar toch een potje salsa dansen, dat was echt heel gaaf! Langzaam maar zeker werd het drukker op de dansvloer en iedereen kan hier salsadansen! En niet gewoon de basispasjes of zo, maar echt heel goed! De moed zakte ons in de schoenen en niemand durfde echt te gaan dansen. Want ja, dan sta je daar op z'n Hollands te dansen, daar wordt niemand vrolijk van..
Na een poosje onze ogen uitgekeken te hebben gingen een aantal van ons, waaronder ik, de dansvloer op. We probeerden de mensen een beetje na te doen met hun dans, maar dat viel niet mee! Een vrouw, die ook al een aantal keren de sterren van de hemel had gedanst, sprak ons aan en zei dat ze ons wel wat pasjes wilde leren. Zo gezegd, zo gedaan. Na 10 minuten, kenden we al heel wat pasjes. Dus daar stonden we dan te dansen met ons groepje. We deden ons uiterste best om net zo goed te zijn als de Surinamers, maar helaas dat mocht niet baten.. Toen ik rustig stond te dansen, kwam er een oudere Surinaamse man, van een jaar of 55, naar mij toe en hij wou me wel leren dansen. De groep duwde me in de richting van de dansvloer en zo stond ik een minuut later met Mark, dat was de naam van de man (toevallig!!), op de dansvloer. Ik had geen flauw idee wat ik moest doen en hoopte maar dat ik me zelf niet voor schut zou zetten! Maar het viel heel erg mee! De man leidt, waardoor je gewoon een bepaalde richting ‘uitgeduwd' wordt. Op den duur stond ik daar als een ware Surinamer te salsadansen en vond het ontzettend leuk! Na de man bedankt te hebben hebben we nog even met ons eigen groepje staan dansen en toen zijn we naar huis gegaan. Op de terugweg hebben we nog lekker een patatje gehaald met David (die ons thuisbracht) en zijn daarna heerlijk gaan slapen. Een zeer geslaagde dag dus.

Morgen gaan we op bezoek bij de directrice van de Clarke school en 's avonds gaan we dolfijnen spotten en kaaimannen vangen. Ik ben heel benieuwd!

Bigi brasa!
Jits