Hoi allemaal,

Ik hoop dat alles goed met jullie gaat en wil jullie allereerst bedanken voor de leuke reacties op mijn blog, ik geniet van elke reactie! Ontzettend leuk!

Vandaag was een ontzettend zware en heftige dag. Laura, Jeffrey en ik zouden voor het eerst naar onze stageschool toe. De Clarke school. Dit is een christelijke school op het terrein van Lob Makandra. Er is een nieuw schoolgebouw dat nog niet af is, waar de kinderen les krijgen. Zo doen de WC's het bijvoorbeeld nog niet, zijn er nog niet tussen alle lokalen schotten geplaatst en is er veel te weinig meubilair.
We mochten gister nog niet op stage komen omdat de school toen nog op moest starten. Ook de rest van de week moeten we pas om half 9 komen in plaats van 8 uur. Dit omdat de dag dan tenminste een beetje opgestart is. Aldus de directrice.
Zo kwamen wij vanochtend om kwart over 8 dus op de Clarke school aan. We liepen langs wat lokalen en zagen kinderen rustig achter hun tafels zitten, ze waren iets van het bord aan het overschrijven. Ik slaakte een zucht van verlichting, dit viel mee!
Vervolgens spraken we met een leerkracht en zij vertelde ons dat we wel bij de kleuters, groep 2, stage konden gaan lopen. Dus wij liepen vol goede moed naar het lokaaltje van groep 2. En daar begon de ellende. We kwamen het lokaal binnen en zagen 2 juffen en mega veel kinderen! Na ze allemaal geteld te hebben bleken het er 57 te zijn! En er misten ook nog 2! Op zich is een grote klas dan nog niet eens zo'n grote ramp, maar in dit lokaal stonden ook nog eens veel te weinig tafels en stoelen. Hierdoor moesten de kinderen bij elkaar op schoot zitten, met z'n 3en een stoel delen etc. En ook de juffen hadden geen verstand van het vak. Het enige wat ze deden was keihard schreeuwen tegen de kinderen, het was echt vreselijk.
De dag begon met het zingen van 2 liedjes. Dit maakte dan toch weer wat goed. Als de dag zo verder zou gaan, zou ik mijn negatieve woorden snel terug nemen. Maar, nadat de 2 liedjes gezongen waren, deden de juffen ook niks meer. De ene juf ging een beetje schrijven in een schrift en de andere juf ging bellen omdat ze 5 gemiste oproepen had gehad. De kinderen wisten van gekheid niet wat ze moesten doen en begonnen elkaar te slaan en pijn te doen. Weer andere kinderen lagen te slapen, weer andere kinderen moesten steeds huilen. Het was echt niet best...
Toen een meisje keihard begon te huilen omdat een ander meisje haar geslagen had vroeg de juf ‘wat is er aan de hand?!' het geslagen meisje zei; ‘dat meisje heeft me geslagen!' Toen riep de juf; ‘sla haar terug!' En dan andere meisje sloeg dus keihard terug. Wij stonden echt allemaal met ontzetting te kijken, dit was echt te gek voor woorden!
Vervolgens was het pauze, de kinderen mogen alleen in de pauze naar ‘de wc'. De juffen liepen met alle kinderen naar buiten. Maar omdat de Wc's dus niet klaar voor gebruik waren, liepen alle kinderen een weiland in en gingen daar met z'n allen ‘naar de wc'! Echt heel vies en vreemd.
Toen de pauze afgelopen was, gingen we weer met de kinderen naar binnen. Weer deden de juffen helemaal niks! Ze zaten maar wat te kletsen. Na een tijdje zeiden ze dat de kinderen wel even konden kleuren. Ze kregen allemaal een papier en potloden zonder punten. Wij gingen dus als bezetenen punten slijpen om de kinderen allemaal aan het werk te kunnen zetten. Het lastige is dat de kinderen bijna allemaal geen Nederlands spreken, maar Surinaams. We kunnen dus niet met ze praten!
Maar toen de kinderen tijdens het tekenen wel heel druk werden, kwam de liniaal tevoorschijn. Eerst sloeg de juf een paar keer heel hard met de liniaal op tafel en schreeuwde ze dat de kinderen stil moesten zijn. Maar het werd nog erger. Toen op den duur een aantal kinderen wat naar buiten zaten te kijken begon de juf hun te slaan met de liniaal! Op den duur bleef ze maar door slaan op allemaal verschillende kinderen! Ik stond te koken en had echt de neiging de juf uit het lokaal te schoppen! Het was verschrikkelijk!
Aan het einde van de dag kregen de kinderen nog een lijstje mee naar huis waar op stond welke spullen ze nodig hadden voor het komende schooljaar. (die briefjes moesten wij trouwens schrijven, want dat hadden de juffen dus ook nog niet gedaan).
Nu zit ik thuis en heb gigantische hoofdpijn. Internet ligt er uit en ik ben kapot van alle indrukken die ik vandaag heb opgedaan.
Ik hoop dat we er de komende 6 weken iets van kunnen maken. Ik wil zo graag dingen veranderen, het hele onderwijs omgooien, de leerkrachten eens laten weten dat het niet normaal is hoe ze les geven.. Maar dat kan niet. Meer dan liefde uitdelen kan ik niet.
Een heftig dagje dus! Gelukkig heb ik hier heel veel lieve mensen om me heen waar ik lekker mee kan praten. Dat is heel fijn!
Daarom ga ik straks lekker een van mijn boeken lezen in de hangmat en alles even laten bezinken.
Morgen is er weer een dag en dan ga ik weer mijn uiterste best doen!

Veel liefs en tot snel,
Jits