Hallo lieve lezers,

Maandag zijn Jeff, Lau en ik dan begonnen met onze lessenserie over Nederland. We zagen er stiekem wel een beetje tegenop maar gingen er voor!

Toen we maandag op stage kwamen, gingen we ons thema; ‘de boerderij' introduceren. Jeff ging verkleed als boer, in overall met kruiwagen. De kinderen vonden het geweldig! De rest van de dag ging ook erg goed. De kinderen vonden het thema leuk en waren geboeid! Ze deden (voor hun doen) ontzettend goed mee. Dit was toch weer een bemoediging voor ons 3en!
Zo gingen we ook dinsdag weer vol goede moed naar stage. Deze dag verliep helaas iets anders dan maandag... De kinderen hadden blijkbaar nergens zin in en luisterden voor geen meter! Toen de juf ondertussen ook nog eens boodschappen ging doen, en dus weg was, waren de kinderen helemaal niet meer te houden! Ze lagen te vechten in de klas, deden tikkertje, klommen over tafels heen, schreeuwden en gilden keihard... Het was verschrikkelijk! Wij hebben alles geprobeerd om ze stil te krijgen. Een stilte teken geven, ‘stil!' roepen, de kinderen een voor een op hun stoel zetten en aanspreken, de kinderen negeren, de kinderen complimenteren die wel stil waren, uiteindelijk totaal gefrustreerd met een liniaal op tafel slaan.. Het hielp allemaal niks! Van de lessen kwam ook niks terecht. Daarom zijn we op den duur, ten einde raad, maar met ze naar de speeltuin gegaan.
Deze dag was dus een domper. Heel erg jammer.

En vandaag heb ik samen met Leonie ook weer een heel avontuur beleefd!
Ik kreeg een week geleden een rare open plek op mijn kin waar heel veel etter uit kwam. Ik heb de wond goed schoongehouden en dacht dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Maar elke ochtend als ik wakker werd, was de wond groter geworden dan de dag daarvoor! Toen ik gister een zelfde wond naast mijn oor ontdekte, besloot ik vandaag naar de dokter te gaan.
Thersa, een meisje dat hier op Lob Makandra woont, heeft Leonie en mij vanochtend om 9 uur naar de dokter gebracht. Toen ik bij de balie kwam om me aan te melden, zag de receptioniste de pleister op mijn kin en vroeg, ‘waarvoor komt u hier? Heb u last van een puistje?' Haha, wat dom zeg, net of zou ik daar voor naar de dokter gaan:P Vervolgens moesten we een nummertje trekken en wachten tot we aan de beurt waren. Om kwart over 10 was ik aan de beurt. Ik kwam de spreekkamer binnen waar nog 2 andere patiënten waren. Het is heel normaal dat er meerdere mensen in dezelfde kamer behandeld worden. De dokter haalde mijn pleister er af en keek eens goed naar mijn 2 wonden. Hij begon ontzettend hard te lachen. Ik had geen idee wat er grappig was en keek hem vragend aan. Hij vertelde me dat ik de Apenpokken heb! Dit schijnt hier een kinderziekte te zijn die alleen peuters en kleuters krijgen en dus vond hij het grappig dat een volwassene het nu ook had :p. Ik stond hem perplex aan te kijken en vroeg; ‘De apenpokken?! Wat is dat nou weer?' Hij legde me uit dat het komt omdat ik op een school werk met kinderen uit een krottenwijk. Deze kinderen hebben veel snij wondjes. Wanneer een kind je een hand geeft en in die hand heeft hij/zij een snijwond, dan komt daar een bepaalde bacterie uit. Deze bacterie wordt dan overgedragen op de ander. (in dit geval op mij). Deze bacterie ‘vreet' in je huid en veroorzaakt dus steeds groter wordende wonden waar veel etter uit komt.
Ik was blij om te horen wat ik had! Vervolgens kreeg ik een verwijsbrief naar de apotheek om daar een antibiotica kuur en zalf weg te halen. Dit was ook weer een heel avontuur op zich. Leonie en ik moesten in een lange rij staan totdat we het briefje van de medicijnen konden overhandigen. De receptioniste zei dat we een half uur moesten wachten en dan mijn medicatie op konden halen. Leonie en ik gingen lekker op een stoel zitten en ons boek lezen. Op den duur was het half uur al voorbij en we hadden de medicijnen nog niet gekregen. Na een uur wachten begrepen we niet waarom we de medicatie nog niet hadden. Toen riep de receptioniste ons en vroeg of wij ‘het' briefje al hadden ingeleverd. Wat bleek nou, we hadden na een half uur een briefje in moeten leveren, zodat we de medicatie zouden krijgen. Haha, we zijn heus niet blond.. ;-)
Toen we eindelijk klaar waren, moesten we nog anderhalf uur op de bus wachten in de brandende zon.
Nu zijn we eindelijk weer thuis en kunnen we even bijkomen van deze dag ;-)

Gelukkig heb ik nu een kuur. Over 5 dagen moet alles weer goed met me zijn. Ik ben benieuwd!

Veel liefs,
Jits