Hier weer een kijkje in mijn Surinaamse leventje.

Zaterdag zijn we wezen vliegen met Jonathan, een jongen die we kennen van Lob Makandra. Hij doet een opleiding tot piloot en moet dus vlieguren maken.
We gingen in 2 auto's heen. Ik zat samen met een paar anderen bij Jonathan en zijn vriendin in de auto. Marleen reed in het kleine autootje achter ons aan. Toen we al een behoorlijk eind op weg waren zagen we Marleen niet meer achter ons rijden! We zijn langs de weg gaan staan en wachtten tot ze voorbij zouden komen. Toen we al 10 minuten stonden te wachten en we nog geen klein autootje aan zagen komen besloten we ze te bellen. En, zoals dat altijd gaat, wanneer je iemand mobiel wilt bellen is diegene nooit te bereiken! Dit was ook nu het geval..
Omdat we ons toch een beetje zorgen begonnen te maken zijn we omgekeerd in de hoop dat we de anderen tegen zouden komen. Jonathan vroeg of ze nog wel genoeg benzine hadden. Wij hadden geen idee... We hadden de dag er voor de auto wel gebruikt..
Nadat we een heel stuk gereden hadden zagen we plotseling het kleine autootje in de berm staan! Gelukkig, geen ongeluk, maar de benzine op! Dachten we... Toen we uitstapten vroegen we wat er gebeurd was. En ze bleken wel een ‘ongeluk' gehad te hebben! Toen Marleen rustig aan het remmen was, kwam er een auto met zo'n snelheid achter haar aan, dat hij niet meer op tijd kon stoppen en dus op de achterkant van hun auto knalde! Gelukkig is er niemand gewond geraakt. De inzittenden hadden wat last van hun nek en van de schrik natuurlijk. De man die het autootje had aangereden zei meteen; ‘geen politie hè?' Hij wist heel goed dat hij de schuldige was en hoopte ons om te kunnen praten. Natuurlijk hebben we de politie wel ingeschakeld. Alles is goed afgehandeld en de schade wordt vergoed.
Het vliegen was best eng! We zaten in een klein vliegtuigje en vlogen boven Paramaribo. Het uitzicht was geweldig! Maar omdat we midden op de dag vlogen, en er dus veel warme luchtstromen waren, hadden we enorm last van turbulentie! Na de vlucht was ik daarom ook behoorlijk misselijk. Maar het was het waard!

Zondag was het feest in de kerk. Pastor Sila was jarig. Ze werd 65 jaar! Elke 5 jaar wordt in Suriname groots gevierd, en zo ook deze 65e verjaardag.
Er werd veel gezongen en gedanst. Ook werd er een drama stuk uitgevoerd en zongen Eddy en zijn vader (die hier op bezoek is), een geweldig mooi lied!
Het gekke is dat ik altijd emotioneel word tijdens de diensten. Het vol overgave zingen is heel bijzonder om mee te maken.
Na de dienst ging het feest meteen door. Er werd achter de kerk een terras geopend waar na de diensten ‘gechilled' kon worden. Toen pastor Sila het terras officieel geopend had, kregen we heerlijke bami met kip! En als toetje slagroomgebak dat we lekker met onze handen op moesten eten. Hierbij gebruiken ze hier geen bestek.

En toen was het weekend al weer voorbij. We hebben zondagavond de verjaardagen van Maureen en Marlinda al vast gevierd omdat zij, samen met Marleen, maandag naar het binnenland zouden gaan voor de komende 4 weken.

De afgelopen dagen waren weer heftig op de Clarke school.
Maandag gingen we weer vol goede moed een nieuwe week tegemoet.
De juf had gezegd dat ze te veel achter liep met haar lesstof omdat wij onze lessenserie hadden gegeven. Daarom wou zij maandag les gaan geven. We hebben hier een gesprek met haar over gehad en ook aangegeven dat we het niet leuk vonden dat ze die zaken achteraf pas aangaf.
Op zich vond ik het niet eens erg om maandag geen les te geven. We hadden de afgelopen weken al zo vaak lesgegeven dat ik ook wel eens een rustig dagje zou willen hebben. De juf gaf ook nog aan dat we 's ochtends na het Bijbelverhaal niet meer dan 2 liederen met de kinderen mochten zingen. Haar collega's die in de lokalen naast ons zitten hadden aangegeven dat hun klas niet luisterde en mee ging zingen wanneer wij met de kinderen aan het zingen waren. Dit vind ik echt heel erg jammer. Waarom gaan die andere juffen dan niet gewoon ook zingen? Kinderen genieten er echt van!
Uiteindelijk heeft de juf de hele dag bijna geen les gegeven. Ze heeft de kinderen alleen een opzegversje aangeleerd. Vanaf 11 uur tot het einde van de dag hebben de kinderen alleen maar wat liggen slapen en zo. Ik zat me echt op te vreten! Aan de ene kant wou ik heel graag les gaan geven en leuke dingen met de kinderen gaan doen. Maar aan de andere kant wist ik dat ik de juf dan haar zin zou geven. Want ze verwacht eigenlijk dat wij les gaan geven als haar les voorbij is. (lees: als ze geen zin meer heeft.) Ik ben te koppig om dan toe te geven en dus ben ik blijven zitten en heb ik ook geen les gegeven.
Aan het eind van de dag ben ik naar de juf toe gegaan en heb haar gevraagd hoe we samen kunnen gaan werken. We hebben toen afgesproken dat wij dinsdag van 8 tot 10 les zouden geven. En zij dan van 11 tot half 1. We zouden een Bijbelverhaal vertellen , liederen zingen en een rekenles geven.
Toen we dinsdag op school kwamen zouden we beginnen met het Bijbelverhaal. Maar na het bidden begon de juf met een schrijfles. De kinderen moesten de letter ‘e' en ‘ee' schrijven. Ze deelde de schriften uit en de kinderen konden de letters ongeveer honderd keer na gaan schrijven. De juf ging achter haar bureau zitten en speelde voor de verandering weer eens een uur lang met haar blackberry. Wij hebben de kinderen maar wat geholpen. Veel kinderen kunnen echt niet schrijven en kladderen hun schrift maar wat vol met figuurtjes. De juf wordt dan weer boos en geeft ze er van langs met de liniaal. Na de pauze hadden de kinderen gymnastiek. We waren heel benieuwd want hadden nog nooit een gym les meegemaakt. De juf had verteld dat de kinderen voor gymnastiek een vakleerkracht hebben. Wij hadden dus hoge verwachtingen.
Toen we met de kinderen op het grasveld stonden, ging de gym juf met ze in een kring zitten. Het begon goed! En wat er toen gebeurde is te gek voor woorden... Ze ging de kinderen de dagen van de week aanleren! Nadat de kinderen het nog 20 minuten eindelijk wisten, ging de juf verder. ‘We gaan het hebben over jullie uniform voor gym! Jullie moeten een groen broekje en een groen shirt aan hebben! Ik wil jullie oksels niet zien, dat is vies!' Ze pakte een meisje op en zette haar in de kring. ‘Kijk, dit meisje is dom, want zij heeft een hemd aan, ik zie haar oksels en dat mag niet!' Vervolgens pakte ze een ander kind en zette het in de kring. ‘Deze jongen heeft een wit shirt, maar dat kan niet school worden in het vieze water was jullie mama's in wassen! Het shirt wordt donker en vies!' En zo ging ze maar door.. Het was echt zo apart. Dit was dus een gymles van een vakleerkracht. Onze juf zat er in het begin nog bij omdat het moest van de vakleerkracht. Maar na een paar minuten zei ze. ‘Ik krijg slaap van de wind.' En toen ging ze weg..
Uiteindelijk hebben de kids nog 10 minuutjes ‘tik tik wie ben ik' gedaan. Daarna kregen ze een bal en konden daar wat mee gaan spelen. En dat was de gymles.
Na gym moesten de kinderen van 11 uur tot half 1 tekenen. En dat was de dag.
Na schooltijd ben ik naar de juf toe gegaan en heb haar er op aangesproken dat ze zich niet aan de afspraak had gehouden die we maandag gemaakt hadden. Ze praatte er een beetje om heen en zei dat ze het vergeten was. Toen ik haar vertelde dat ik daar wel van baalde omdat wij allemaal lessen hadden voorbereid, lachte ze een beetje en zei verder niets. Communicatie met haar is echt niet mogelijk. Daarom hebben we besloten na deze week naar een andere klas te gaan. Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen!

Nou, weer een heel verhaal, haha!

Ik hoop dat met jullie ook alles goed is!
Tot over 39 nachtjes ;-)