Hier weer een berichtje vanuit het tropische Suriname!

Ik bedacht me zo net in eens dat het vandaag Sint Maarten is! Hier wordt het niet gevierd en dus was ik het helemaal vergeten ;-)

De afgelopen week is rustig verlopen en er zijn niet heel veel nieuwe of bijzondere dingen gebeurd.

Vorige week hebben we een weekje meegedraaid met de studenten van het ACI. Dit was een leuke week met weer nieuwe ervaringen. Aan het einde van de week hebben we een presentatie gegeven aan de laatste jaars van het ACI. Ons onderwerp was; de 3 peilers behorende bij het Adaptief onderwijs: relatie, competentie en autonomie. Dit houdt in dat je een veilige sfeer in de klas moet creëren zodat kinderen optimaal kunnen opbloeien. De directrice van het ACI vond dat wel een heel moeilijk onderwerp, dus daarom moesten we het maar presenteren in een klas met 5e jaars studenten. Echt gek, wij hebben die stof in PABO1 al geleerd...
We hadden bedacht dat we de les zouden beginnen met een les schrijven. We zouden de studenten de letter ‘k' aan gaan leren en vervolgens echt super streng zijn. We waren van plan om alles wat ze deden af te kraken en ontzettend negatief te zijn.. Hierdoor wouden we de studenten laten ervaren hoe het voelt om in een negatieve sfeer te moeten werken, leren en ontwikkelen.
Ik en Leonie gingen voor de klas staan als de 2 juffen. Ik begon meteen met de les en zei dat de studenten hun schrift en pen direct op tafel moesten leggen. De studenten keken een beetje verontwaardigd, maar deden wel wat ik ze opdroeg. Vervolgens gaf ik ze de opdracht dat ze een hele bladzijde in hun schrift vol moesten gaan schrijven met de letter ‘k'. En zodra ik iemand zou horen praten, zou diegene meteen de klas uitgestuurd worden. De studenten keken me aan met grote ogen, maar toen ze zagen dat ik het meende, gingen ze aan de slag. Leonie en ik liepen ondertussen door de klas en keken hoe de studenten het deden. Ik ging bij een meisje staan en vroeg haar of ze nou serieus vond dat ze de letter ‘k' netjes in haar schrift had geschreven! Het meisje schrok zich naar en zei heel zacht dat ze vond van wel. Ik pakte haar schrift, hield hem omhoog en vroeg in de klas; ‘vinden jullie DIT netjes?!' De studenten wisten niet wat ze overkwam!! Ook ging ik een meisje heel hard ‘uitlachen'. Ze had namelijk een super groot schrift en ik had opdracht gegeven een bladzijde vol te schrijven. Het meisje werd ontzettend kwaad op me en stond op ontploffen! Ook Leonie bekte de studenten helemaal af. Op den duur waren een aantal studenten echt woedend! Toen hebben we de les stop gezet en gezegd dat dit geen echte les was. De studenten begonnen heel hard te lachen en naar elkaar te roepen: ‘Jij was echt super bang, ik zag het!' Haha. Echt heel leuk om te zien hoe ze op de situatie reageerden! Vervolgens hebben we met de besproken hoe ze de les ervaren hadden. Daarna hebben we een ‘goede' les besproken en het gekoppeld aan adaptief onderwijs. Het was een ontzettend leuke presentatie en de studenten zijn op scherp gezet. Een succes dus!

De afgelopen week zijn we weer naar de Clarke school geweest. We zitten nu in een 2e klas (groep 4). De juf van deze klas is helaas nog veel erger dan de juf van de vorige klas. Deze juf slaat de kinderen echt helemaal in elkaar... Het is verschrikkelijk!!
Ook zit er een jongentje in de klas dat een grote bult op zijn hoofd heeft. Hij heeft heel rare plekken over zijn hele lichaam en heeft bijna geen nagels.. De juf zegt dat het een tumor is, maar dat zijn ouders geen geld hebben om naar dokter te gaan... Echt te triest voor woorden. Wij gaan nu proberen of we iets voor het jongentje kunnen betekenen via Lob Makandra.

Het is echt zo moeilijk om zo veel leed en armoede om je heen te zien. Soms word je er ontzettend boos van! Ik wil zo graag kinderen mee nemen naar Nederland om ze daar een fijne toekomst te bieden. .
Het voelt zo oneerlijk verdeeld op deze wereld. Wij in Nederland leven in grote, grote rijkdom! De kinderen hier hebben soms niet eens ondergoed, krijgen geen eten, hebben geen ouders...
Ik bid God vaak om kracht om met al deze omstandigheden om te kunnen gaan, maar het blijft ontzettend veel pijn doen om deze kinderen te zien..
Ik hoop dat jullie ook bidden voor de kinderen hier.

Ook ben ik de afgelopen week 2 keer met Leonie naar de dokter geweest. We dachten namelijk dat zij de apenpokken ook had! Gelukkig was het niet zo en zijn de plekken al weer verdwenen.

Vandaag zijn we op trip geweest. We zijn vanochtend om kwart over 7 vertrokken richting Paramaribo. Daar stond een touring busje op ons te wachten. Dit busje zou ons naar onze bestemming brengen. We zijn eerst naar een Maron dorp geweest. Hier moet je met een bootje heen reizen. Het dorpje was heel bijzonder. De mensen leven aan de waterkant. Ze doen de was in de rivier, ze maken hun eten schoon in de rivier, ze wassen hun kleren in de rivier, ze baden in de rivier.. Heel bijzonder!
Ook de huisjes waar deze mensen in wonen zijn super klein!
Daarna zijn we verder gereden naar het stuwmeer. Hier in staat een stuwdam van 2 kilometer lang! Het uitzicht wat we daar hadden over het Brokopondomeer was geweldig!
Nadat we hier wat foto's hadden gemaakt zijn we verder gereden naar onze eindbestemming. We kwamen uit bij een mooi meer waar we heerlijk konden zwemmen! Een nadeel, er zwommen piranha's!! Gelukkig komen ze niet bij je zolang je geen grote wonden hebt, dus we hebben nergens last van gehad.

En nu zijn we weer thuis en gaan zo lekker eten.
De tijd gaat nu super snel!
Volgende week loop ik nog een week stage op de Clarke school, daarna gaan we nog een week een andere school bekijken, en de week daarna is de laatste week al weer... Dan gaan we nog 3 dagen naar het binnenland en bij terugkomst kunnen we beginnen met het pakken van onze koffers.
Daarom ga ik hier nu nog flink genieten van alles om me heen!

Lieve groetjes en een bigi brasa!
Jits