Eindelijk weer eens een blog!
Dat werd hoog tijd!

Vorige week was onze laatste week op de Clarke school.
We liepen toen nog steeds stage in de 2e klas. Wat heb ik veel angst en verdriet in deze klas gezien!
Het was echt verschrikkelijk..
De vorige blog heb ik geschreven nadat ik een vreselijk dag op stage had gehad. Ik heb al mijn emoties in die blog verwerkt om het zo een beetje een plekje te geven.

De juf van deze klas is zo ontzettend gemeen! Ze geeft de kinderen geen ‘tik' als ze iets fout doen, maar ze slaat ze letterlijk in elkaar..
Ze slaat de kinderen met een bordliniaal van een meter, een stuk houd, stokken..
Ook heeft ze geen goed woord voor de kinderen over. ‘Jullie stinken vieze apen, jullie zijn verschrikkelijk!, als je nog een keer zo doet strooi ik peper in je ogen, ik ransel je helemaal af!, ik sla je zo hard dat je morgen niet meer naar school kunt komen..'
Wanneer kinderen hun huiswerk niet afhadden wisten ze dat ze op het matje geroepen weren door de juf. Ze moesten hun handen vooruit houden en werden net zo vaak geslagen als het aantal fouten dat ze hadden gemaakt. Ook liep de juf langs en keek in hun schriften. Wanneer het huiswerk niet af was of niet goed gemaakt was, trok ze de kinderen aan hun oren, gaf ze een flinke duw tegen hun hoofd of sloeg ze beestachtig met de ‘zweep'.

Toen Laura, Jeff en ik op een dag in de klas zaten, kregen 2 kinderen ruzie om een potlood. De juf zag dit en ging helemaal door het lint! De 2 kinderen moesten voor in de klas komen en werden zo hard door de juf geslagen dat ze gillend en huilend wegrenden. De juf stond er lachend, vol leedvermaak, naar te kijken..
Een ander jongentje had een kind geslagen en moest naar de directrice. Als je daar heen moet, weet je dat je ontzettend veel pijn gedaan gaat worden. Het jongentje kwam hysterisch terug. Hij hield zijn rechter schouder steeds vast en kon zijn arm niet eens bewegen! De juf van de klas voelde aan de plek en zei lachend: ‘Oh, hahaha, moet je voelen! Het gloeit helemaal! Nou, dan is hij flink geslagen door mevrouw Ladi.' Ze vond het heerlijk dat het kind zo veel pijn had!

Toen dat gebeurde, trok ik het niet meer. Ik moest zo ontzettend hard huilen. Het werd me allemaal te veel!
Hoe kun je ooit ZO met kinderen omgaan?! Hoe haal je het in je hoofd om kinderen zo hard te slaan en zo veel pijn te doen?! En het ergste is.. Hoe kun je hier in vredesnaam van genieten?!
Omdat ik (en Laura ook), zo overstuur waren, zijn we naar het huis van Jennifer en Eddy gelopen en hebben daar met de ouders van Eddy gesproken. Het was fijn om getroost te worden en even alles in mijn hoofd op een rijtje te kunnen zetten.
Daarna zijn Laura en ik weer terug naar de Clarke gegaan want Jeff was er nog in z'n eentje.

Na deze dag was het enige doel dat ik nog voor ogen had: ik moet de kinderen beschermen en al mijn liefde geven!
Wanneer de juf een kind had geslagen, haalde ik het kind op en nam het op schoot. De juf werd dan ontzettend kwaad dat het kind aandacht kreeg en ging het kind helemaal uitschelden! Ik fluisterde dan in het oor van het kind; ‘Je bent mooi, ontzettend mooi! Je bent lief en doet heel goed je best! Luister niet naar de juffrouw, ze liegt! Zullen we de juffrouw ook eens heel hard zwepen?' Zo hoopte ik het kind te laten merken dat het zo veel waard is en dat het geen woord van de juf moest geloven.

Ik vond het een vreselijk idee om de kinderen straks, vanaf 1 december, hier achter te moeten laten in deze ‘hel'. Wat zal er ooit van ze terecht komen? Hoe erg zullen de kinderen nog geestelijk en lichamelijk mishandeld worden?
Wanneer ik hier over na dacht voelde ik me zo ontzettend machteloos! Ik heb er vaak nachten van wakker gelegen..
Gelukkig dachten Laura en Jeff er net zo over. Samen hebben we bedacht wat we voor deze kinderen kunnen doen;
We hebben besloten een brief naar het Surinaamse ministerie van onderwijs te sturen en daarin de situatie van de Clarke school aan hun voor te leggen. Ook is er in Nederland een organisatie; ‘Kids Rights'. Deze organisatie komt op voor de belangen van kinderen in alle landen van de wereld. De organisatie kan pas wat gaan doen wanneer je bewijs hebt.
En dat hebben we! Ik heb veel filmpjes gemaakt waarop te zien is hoe de juf de kinderen geestelijk mishandeld. Ook heb ik filmmateriaal waarop te zien is dat de juf de kinderen ontzettend hard en vaak slaat.
Ik hoop dat de organisatie hier iets mee kan en dat er misschien iets voor deze kinderen gedaan kan worden.
Ik weet het, de kans is klein. Maar ik wil me zelf niet kunnen verwijten dat ik niet alles er uit heb gehaald wat er in zat.

Het was heel raar om de kinderen aan het einde van vorige week ‘achter te laten'.
Ik wil niet te veel nadenken over wat er in de klassen met de kinderen zal gebeuren als wij er niet meer zijn.. Hebben deze kinderen een toekomst? Wie is nu weer het slachtoffer van de juf? Het enige dat ik kan doen is bidden, en dat blijf ik ook doen!

Deze week is het wisselweek. We bezoeken de scholen waar de andere studenten uit onze groep stage hebben gelopen. Het is erg leuk om te zien waar zij de afgelopen weken aan het werk zijn geweest!

Volgende week gaan we al naar het binnenland, ik heb er zin in!
Het schijnt er ontzettend mooi te zijn.. Ik ben benieuwd!

Tot snel allemaal!
Een bigi brasa van mij.